Kendi Kafamdan Korkarım Şiiri - Sessiz Harf

Kendi kafamdan korkarım,
geceleri fısıldayan seslerden,
susmayan yankılardan,
karanlıkta büyüyen gölgelerden.

Düşüncelerim kapanmaz bir kapı,
içeri girer kaybolan benlikler,
bir hayal, bir korku, bir fısıltı,
hepsi benim ama ben kimim?

Kaçsam, kaçış yok buradan,
adım attıkça düşerim derinlere,
belki de çare kabullenmektir,
kendimle yüzleştiğim bir yere.

Ama ya ben… ya ben kimim?
Eğer içimdeki ses susarsa,
yine de ben var olur muyum,
yoksa sadece bir yankı mı kalır?