Kendi içinde yaşanmışlıklar

Dün uğramışsın gökyüzünden bahsedip gitmişsin
Bulutlar sarmış. Haberim var. Üşüdüm ben de. Artık hep üşüyorum. Yalnızlık içini ısıtmıyormuş insanın. Yalnızlığı övenler yalan söylüyormuş. Şimdi daha iyi anladım.

Her halini özlüyormuş insan giden sevgilinin. Kızgınlığını, kırgınlığını, uykudan uyanmış halini, uykulu halini.. bu da geçer dediklerim geçmiyor. Özlüyormuş işte insan, bilmiyordum, anlamıyordum varlığında.

Umurunda değilim biliyorum. Sevmeyince çabuk unuturmuş insan...
Unutmanı anlıyorum.
Haksız bir aşk arayışı insanlardan kopup kör kuyulara düşmekmiş.

Kuyunun dibi yok
Ses yok
Kopuk kopuk hayaller
Bir de kuytularda kalmış anılar
Gökyüzü inmiyor
Güneş vurmuyor
Çıkış yok

Gözlerim ara ara dalıyor. Rüya avcısı olmuş ruhum eli boş dönüyor. Hepsini anladım da rüyalarımdan neden kaçıyorsun.

Kaç

Kaçmıyorsun biliyorum, haykırma duyuyorum.

İnsan sevdiğinden kaçar bir de sevmediğinden. Ne sevdin beni ne de sevmeyecek kadar değer verdin.
Değersizlik...

Aşk bir rüyaymış uyandık
Adı kaldı dilimizde

Yok değil
Aşk yokmuş
Rüya yokmuş
Benim hayallerim varmış
Kendi içimde yaşamış
Büyütmüşüm
Gömmek zor geliyor...