"kendi İçimdeki Sessizlik" Şiiri - Hamza Zz

"Kendi İçimdeki Sessizlik"

Bazen saatler susar,
yavaşça geçer, ama ben duymam.
Sonsuzluğun içindeki o an,
bir gölge gibi kaybolur.

Adımlarım, yüreğimle yarışırken,
arkamda hiçbir iz bırakmaz.
Bütün odalar, bütün duvarlar,
benimle, ama ben yalnızım.

Bir kafede soluk alırken
her kahvenin tadı bir başkadır.
İnsanlar var, fakat sesleri
benden uzak, hiç gelmez.

Gözlerim, perdeleri araladığında
gökyüzü, "hoş geldin" demez.
Belki de sadece ben kaybolmuşumdur,
bir anlığına, bir ömre bedel.

Yalnızlık, kalbimde
uzun bir yürüyüşün adı gibi.
Bazen soğuk, bazen sıcak,
ama her zaman derin.

Ve bir sabah, bir sabah,
yine uyanırım.
Yalnızlık içinde,
belki de bir kez daha,
kendimi bulurum.