El oluyorum kendi içimdeki kendime.
Ben, bende değilim ki ben olayım.
Umudun arkasından bakarken,
Bir çift mahmurlaşan göz kalıyor bende.
Güneş ağır ağır kaybolurken günün ardından,
Saçlarını gökyüzüne uzatmış bekleyen bulutlar,
Kızıl bir sarayın içinde gülümseyip bakarken,
Gel artık kaybolan umutlar, kimse bizi ağlatmadan.
Kayıt Tarihi : 11.7.2008 01:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!