Kendi İçimde Yankılar

Bir çığlık vardı, karanlığı yaran,
Sesini bulmaya çalışan bir yankı,
Bedenimin en sessiz odalarında,
Bir suskunluk masası kurmuştu kendine.

Ben,
Kalbimin en kırılgan harflerinden yapılmış bir cümleydim.
Kimseye okutamadığım,
Kimsenin ezberlemediği,
Kimsenin yazmadığı bir hikâyenin en zor kelimesi.

Gözlerimden geçen trenlere bakardım,
İçinde hiç binmediğim şehirler taşırdı,
Biletlerini yakardım bazen,
Gitmek için değil,
Kalmak için bahane arardım.

Ne çok sustum,
Sustum ki, suskunluğum bile konuşmaya başladı.
Geceler bana bir oda kiraladı,
Kapısında ismim yazılıydı:
"Burada kimse seni bulamaz."

Kalbimin sesi duyulacak diye korktum,
O yüzden en kalabalık yalnızlıkların ortasına oturdum.
Bir şehrin göbeğinde,
Bir insanın kıyısında,
Bir zamanın ortasında,
Kendi kenarımda bekledim.

Bir gün,
Bir gün olur dedim,
Bir kapı açılır,
Bir kelime dokunur,
Bir yüz, yüzümü tanır.
Ama olmadı.
Olmadı, çünkü bazı kapılar içeriden kilitlenir.
Anahtarı cebinde taşısan bile.

Karanlıklar hep bir şeyler fısıldar bana,
Bazısı çocukluğumdan kalan masalları,
Bazısı annemin sesini,
Bazısı da kendi kendime söylediğim yalanları.
Hepsini dinledim,
Hepsine inandım,
Çünkü başka kimse inanmazdı bana.

Ve sonra anladım:
Kendi sesimi susturmak,
Kendi içimde bağırmakmış özgürlüğün ilk provası.
Bir tiyatro sahnesinde değil,
Bir meydanda değil,
Kendi içimde alkışlanan bir başkaldırı bu.

Bir çığlık daha yükseldi içimden,
Kendi ismimi söyledim,
Sadece kendime,
Kimsenin duymadığı kadar yüksek,
Kimsenin anlamadığı kadar derin.

Belki hayat böyledir:
Herkes bir yerinden eksik,
Herkes bir yerinden fazla,
Ve biz hep ortasını bulmaya çalışırken,
İçimizdeki sesler bize yol gösterir.

Ama yol uzun,
Gece daha uzun,
Ve ben hâlâ kendi sesimi dinliyorum,
Kendi yankılarımda kayboluyorum,
Belki buluyorum da kendimi,
Kayboldukça, çoğaldıkça,
Ve karanlıkta bir çığlık daha duyuldukça...