Kendi Hayatımın Mahkumu

Başlangıcını bilmediğim bir elem var üzerimde,
Herkes çok kalabalıkmış sanki de bir ben yalnızım gibi.
Sık sık dinlediğim şarkıların belli başlı bölümleri
yankılanıyor kulaklarımda.
İdama mahkûm edilmiş bir adamın ümidiyle yaşıyorum.
Yaşarken öldüm de katilim kim benim?
Doğup büyümüştük, yok olmak kalmıştı yalnızca geriye.
Bir kefaletle serbest kalsa umutlarımız keşke.
Çünkü uğraşmak çok zormuş bokluğun çokluğuyla.
Her duyguya eşlik eden sigaramı en son ne zaman
keyiften içtiğimi,
Hatırlamıyorum.