Kendi Halimi Şiiri - Osman Kaya Malatya

Umut mu desem çile mi desem,
Bende bilemedim kendi halimi,
Yüzlerim kızarır el gibi gülsem,
Bende bilemedim kendi halimi.

Hayata başlarken fırtına sardı,
Yoksulluğun derdi belimi kırdı,
Coştu deli gönül çileler verdi,
Bende bilemedim kendi halimi.

Başım alır buralardan giderim,
Yazılan yazıya sabır ederim,
Yanan yüreğimde bitmez kederim,
Bende bilemedim kendi halimi.

Garibim yolları görmüyor gözüm,
Derbeder olmuşum sızlıyor özüm,
Zavallı gönlüme geçmiyor sözüm,
Bende bilemedim kendi halimi.

Kara bulut gibi düştün peşime,
Bırakmadın gidem kendi işime,
Geceleri kâbus girer düşüme,
Bende bilemedim kendi halimi.

Dost görüp inandım şimdi el oldu,
Geçmişi özledim gözlerim doldu,
Sonbahar gelmeden yaprağım soldu,
Bende bilemedim kendi halimi.

Bülbül gibi hasret yaşadım güle,
Kaya der derdimi getirdim dile,
Sırdaş oldu bana dert ile çile,
Bende bilemedim kendi halimi.