Kendi Cellatlarına Şiiri - Fahri Bulut

KENDİ CELLATLARINA
Yel kayadan ne anlar, fırtınaya dönüşse,
Uçurumlar yaratıp, her gün altını eşse.
Gaflet uykularıyla, onlarca asır geçse,
Doğu toplumlarında, iyi olmayan illet,
Kendi cellatlarına, âşık olan kör millet.

Şairler hiciv dizse, ressam duvara assa,
Aydınlar konuşanda, yazarlar roman yazsa.
Karikatürist çizip, mizahçı mizah yapsa,
Doğu toplumlarında, iyi olmayan illet,
Kendi cellatlarına, âşık olan kör millet.

Hakkını arayanı, ayıplar suçlar taşlar,
Çenedin ayıranı, sever övmeye başlar.
Zalimler taşımaktan, sırtı yağırı kaslar,
Doğu toplumlarında, iyi olmayan illet,
Kendi cellatlarına, âşık olan kör millet.

İş-işten geçer gider, başlar eyvahlar vahlar,
Şark kurnazlığı yapar, dürüst insanı yuhlar.
Sadaka veren eli, öper-yalar ve koklar,
Doğu toplumlarında, iyi olmayan illet,
Kendi cellatlarına, âşık olan kör millet.

Arif kamil insanı, dinlemez cahil sakar,
Kuran müminlerini, asar-keser ve yakar.
İnsanları yakarken, ağzından salya akar,
Doğu toplumlarında, iyi olmayan illet,
Kendi cellatlarına, âşık olan kör millet.

Aydın yazar-çizere, düşman olarak yaşar,
Aklını çalıştırmaz, birde der beşer şaşar.
Rızazade, tor cahil haddini bilmez aşar,
Doğu toplumlarında, iyi olmayan illet,
Kendi cellatlarına, âşık olan kör millet.
11 TEMMUZ 2011
FAHRİ BULUT RIZAZADE