Kendi Başıma Büyümek İstiyorum

Kim derdi ki
Bu kadar yaralayacak çocuk yüreğimi bahçeme düşen kar tanesi
O hiç bitmesin dediğimiz beyazlık her kış beni böyle ağlatacak.

Papatyalar soluyor esmer teninde toprağın
Ayazlarda kalmış göğsüm soğuyor
Tutup çekmek istesem seni
Ellerim yetişmez ki
Bağırsam duyulmaz ki sesim

Kendi şehrim bile yabancı olmuş bugün bana
Bütün tanıdıklarım yabancı
Silinmiş gözlerindeki umut eski dostlarımın
Yüksek binalar sarmış çocukluk bahçelerimi

Rahat bırakın artık beni
Kendi başıma büyümek istiyorum...

2004

www.melihcoskun.com