Kenan Yaşar Şiirleri - Şair Kenan Yaşar

dara düştün /yere düştü narçiçeği bakışın
öteler yakın düştü
sensiz yakınlar ırak
bir ırmağın yatağını çevirip
oraya gömdüler seni
şimdi kabrin bir ırmak

bilmek yanmak demekmiş, bilerek yanıyorum
yandıkça seviyorum, sevdikçe tanıyorum

gördüm bakışlarından bir nehir aktı geçti
sevdanın oltasını gönlüme taktı geçti

sensizliğime yağan lapa lapa kar gibi
günlerimi aklayıp akşama kalkar gibi

çevirdin hoşçakala dudağının bendini
ya gittin ya sakladın yasakladın kendini

istanbul büyük çınar dallarına konarım
sensiz tutuşur yanar istanbulsuz donarım

dört mevsim yedi iklim varsa istanbul’da var
istanbul’da sen varsın sende istanbul bahar

gönlün aşktan kaçtı durdu en sonunda yola geldi
gördü sevdada esrarı saçlarını yola geldi

namlu doğruldu geceden tetiği düştü göğünün
çıktı yıldız kurşun gibi sağdan sekti sola geldi

zindandan çıkarılan özgürlüğün sesi mi
ak düşmüş karlar hangi yorgunluğun mevsimi

hangi söz mangasıdır seni kurşuna dizen
hangi güneş hangi ay hüznüne nöbet tutan
gökkuşağı hisleri yürekte ayrıştıran

cihana kök salmış dalına tutun
arı peteğinde balına tutun

bir elinde silah diğeri boşsa
bindiğin kısrağın nalına tutun

üşüdüm bu çağın taş yüreğinden
yokluğun içimde kar anneciğim

bebekken tenimi sardığın gibi
şimdi de ruhumu sar anneciğim

bir ömür sevda ekip biçenlere sor beni
dost elinden acı su içenlere sor beni

gümrah ırmaklar gibi bakışlarım akarken
gülümseyip kendinden geçenlere sor beni

doğduğun dağlarda kalma
marasanta denizler seni bekler
güneş doğar yüreğinin üstüne
rüzgar tarar bundan böyle saçını
ve seni beklerken yaşlanır zaman