Kenan Taban Şiirleri - Şair Kenan Taban

Bir ıssız adasın; kıyılarında martıları besleyen,
Bir ıssız adasın; uzaklarda, çok uzaklardasın.

Bir ıssız adasın; denizine vapur, gemi yanaştırmayan,
Bir ıssız adasın; gemiler gibi süzülen ama kendi denizinde…
Vapurlar gibi dumanını tüttüren ama kendi göğünde…

Hani git diyorlar ya,
Bırak, takılma bu kadar.
Yaşa hayatını, tadını çıkar.
Sana kim bilir ne hayatlar var.
Kim bilir ne bahçeler ne köşkler,
zevkten köşe yerler var.

Perdeyi çekip çekip ısrar etmeyeceğim artık aydınlığa kavuşabilmek için.
Ya evimin penceresinden güneşin içeri sızmasını bekleyeceğim ya da hemen bu evden dışarı çıkacağım.
Peki ama dışarıda da güneş batmaz mı?
O zaman, bulutların ayın önünden çekilmesini bekleyeceğim.

Duvarlarım yanlışlaradır, pencerelerimse insanlara...
Yıkmam öyle kalıp kalıp betonları, taş duvarları başkaları gibi tozu dumana katarak...
Açıp bakarım her pencereyi hayattan.
Gördükçe üşüdüğümde ise yakıp yıkmak yerine kapatırım pencereleri ama gördüklerime yargının kapılarını değil...
Kenan Taban

Say a word me!
Come to life every memories!
Memories! Memories will suffer, will worn out
Perhaps, about finding past,
My brain is like empty paper,
I am looking from the peninsula…

Herkes içerken kana kana bu dünya pınarından,
Sense sus, öyle bak bir kenarından.
Suyun sesini dinle ve duyduklarını yaz.
Çok mevsimler geçer üzerinden de yine değişmez bu, hep bir kenarın açıktadır.
Yer değişse, yel değişmez; hep bir kenarın ayaz...
Hayat böyle, elden bir şey gelmez.

İçimdeki en derin duyguların dışarıda en derin hissizliğindeyim...
Köpürüp dururken ömrün demleriyle güzüm,
Zamanın sersemliği vurmuş kafama, gönlümün sessizliğindeyim.
Kim bilir benliğim nerde, ben kimdeyim...
Kimliğim nerde?

Umut belki diğer sayfadadır diye okumadığım kitap kalmadı.
Bundan sonra düzelir her şey, diye diye ömürde bu benden kalmadı.
Değiştim... Değiştim...
Değiştim, diye diye değer değmezlere değe değe...
Gömüldüm bir hülyaya ki bu hüzünlü beden, bu gamdan bir dem almadı.
Öldüm, öldüm...

Mutlu olabilmek için renkli pencerelerden mi bakmak gerek hayata yoksa pencereden seyircisi olduklarımızın doğrudan oyuncusu olup renklendirmek mi? Bilemem ama görüyorum ki burası, umutların sadece gönüllerimizde renklendirdiği siyah-beyaz bir dünya.

Bir yer düşlüyorum haykırmalarımın inleyeceği,

Gözlerimi kapatıp açtığımda arzularımın bedenini,

Yumak yumak sevgi dolu aşkların bedelini,