Rüzgâra sorsan, “Ben döktüm,” der,
“Ben savurdum sarı hüznü dallardan.”
Ağaca sorsan, “Benim yaram derin,” der,
“Ben bıraktım yapraklarımı, kendi dalımdan.”
Bir bahar vardı, yeşil yeşil ümit dolu,
Nerede yaprakların, ey ağaç?
Tepende yuvalanan kuşların nerede?
Göğe umut dolu yükselişinin sebebi neydi?
Boylu boyunca uzanan gölgende serinleyenler nerede?
Yalnızsın, gölgesiz, belki de yarınsız...
Senin yüzünden uyku göç etti gecemden, Bir yıldız bile kalmadı göğümde, Her şeyin tadı tuzu bozuldu, Rüzgâr bile esmez oldu yüzüme.
Senin yüzünden kırık dökük bakıyorum aynalara, Yüzümde gülüş kalmadı, Ellerim boş, yüreğim yarım, Sanki dünyamın yarısı gitti seninle.
Senin yüzünden türkülere hüzün düştü, Her söz, her ezgi sana dönüyor, Bir yol varsa çıkmazında kaldım, Bir aşk varsa yükünü ben taşıyorum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!