Kemter Şiiri - Kemal Okumuş

Geçirdim izansız, ele avuca gelmez hayallerimin boynuna urganı.
Gecenin kendisini ettim, bezik gönlümün mutlak uyku yorganı.
Hayallerim sendeliyor, direniyor ölmemek için altlarında bir kırık iskemle.
Devirin gayri şunu da bitsin artık bu acımasız işkence.
Hala neyin umudu var içimde kalmadı yüreğimde yer olmamış tahrip.
Kimde aramalı çareyi, hangi aşk, hangi sevda bu mağlubiyete tabip?
Yazacak varsa anlatayım olanı biteni ki olmalı ediplerden de edip.
Hayat dediğin öyle çok derin ve de anlamlı değil, altı üstü bir mezat.
Kime inanacak, güveneceksin ki herkesin söylediği yaptığına tezat.
Kalmamış halis hislere yer, sade maddeden ibaret cihanda, nefis geldi galip.
Sevdalar linç edilmiş, saygı angarya, destanlara mevzu aşklar ağlıyor garip garip.
İçten kopagelen, alevi cehennem tutkunluklar şimdilerde omuzlara gereksiz bir yük.
Görüyorlar belki de benim göremediğimi, kimine göre dünya cennetten de büyük.
Halbuki her şeye değer hakikatli seven yarin içini dolaşıp da nefesine değen bir nefes.
Neyi sayarsan say dünya lezzeti namına, bilir de söylerim ki bu en alasından da enfes.
Haybeye uğraşmayın, anlatıp durmayın kendi bildiklerinizi, yok yere etmeyin beni teskin.
Bildiğiniz gibi değil, bir kelam oluyor ki bazen, vallahi Zülfikar’dan da keskin.
Her gece doluşuyor bin bir düşünce, hayal da uyanıyorum kabuslardan her yanım kan, ter.
Yazan böyle yazmış yazımı, boyun eğecek elbet gücünün yetmediğini yerde bu kemter.