Kemik yaşı on iki Şiiri - Yüksel Nimet ...

Bir gece ne var ne yok gömdüm hepsini
yani gömmüştüm biliyorum
cürmünü saklamak isteyen bir caninin titiz planlarıyla
hiç kimse görmeyecekti bilmeyecekti
toprak vefasız çıktı
kustu sırlarımı

sırlar mezarlığımın toprağından doldurduğum avuçlarım
süt kokuyordu
süt kuzusu iki yaşındaki bebelerin
ağızları karışmışken kana

aklım isyan ederken feryatlar zihnimin labirentlerinde
oysa üzerini alabildiğince toprakla kapamıştım

şiirlerimle
ölü sonbahar gazelleriyle örtüp gitmek üzereydim

soğuktu hava
sessizlik çıldırtan sesiyle sanki ayaklarımı demirden kazıklarla
toprağa bağlamıştı
kıpırdayamıyordum

arkamı dönsem bir feryatla irkiliyor
havaya sıçrıyordum
sürekli kanıyor kan kaybediyordu toprak

kınalı narin bir parmak belirdi
kemik yaşı on iki

inlerin cinlerin kol gezdiği hayat denen orman’dayım
tek tek
önce heveslerimi
hayallerimi

bir bir umutlarımı da gömmüştüm biliyorum
toprak kabul etmedi

ve annemin eli duvağımı düzeltiyordu
düğününde bulunamadım kızım
bana gönül koma

çağırmadınız ki
çağırsaydınız gelirdim diyen anne sesiyle

Sarıkamış’ta on beş yaşında bir çocuk asker
enerjisi üzerindeki karlarını buzlarını eritmiş
soluğunun buharı göğe karışıyor
sevmeye hasret yüreğiyle

ay’sız geceleri seçiyordum ziyaret için
düşe kalka girdiğim ormanda
hep yarasalar ürkütürdü beni

eteğime takılan bir çalı
ziyarete gittiğim her seferinde
eteğime sarılıp gitmemi engelleyen o çalı
yırtıp attığım yaktığım şiirlerimin hangi kelimesiydi
böylesine ısrarlı böyle arzulu

iyi bir yağmur yağmalıydı
şöyle bir kaç gün süren
oturmalıydı toprak

masalların acıların aşkların sevdaların üzerini
sımsıkı örtmeliydi toprak

ah bu mezarlık sonunda ele verecek beni de
munis yüreğimin mezarlarında sessizlik hakim
sessiz ve sabırlı

yürek yaşım
bilmem ki

kaç bin
kaç bin doksan iki

27/Eylül/2013/Cuma/Bodrum

Yüksel Nimet Apel