Keman Şiiri - İlyas Kaplan

ellerim buz,
bedenimde bir ürperti
içimde bir korku,
etkisindeyim, içime sığmayan bir şeylerin

irice bir düş geçiyor göz hizamdan
rüzgara bırakmış kendini, süzülüyor
yaprağı dökülmüş ağaçlar,
arkasından dağı kaplamış kar
üşüyorum
dokunulmamış, öylece bırakılmış bana ait
içime doğru uzanan ince uzun bir toprak parçası
her ayrılışta parmaklarımla ,parmaklarına tutunduğum

o aşılamayacak dağları aşmanın yollarında
adımlarım bir bir saplanıyor
dizime kadar
işte bittiğim yerler
saplandığım yerler, çöktüğüm yerler
vaktim geçmiş, içim boş

sorular kısa cevaplı
ihtimaline gebe oluşumu seviyorken
uzun hasretliğim batıyor umutlarımın bedenine
düğmesi kırık radyo aynı şarkıyı çalıyor
bir hüzne gözyaşı olacak
umutsuz hastalıklarımın çaresi
nefesinin yüzüme çarpacağı o gün
bir serçenin kanatları gibi
çırpınacak kalbim

aynaya sırtını dönmüş
loş köşelere saklanırım
geceleri, keman çalar,
anılardan miras kalmış bir parça
ben odada , hüzün var
içimi yokluyorum, ürküyorum
sağ kulağıma ateş
sol kulağıma sükun düşerek
eriyorum

redfer