Ten ölümdür, ölüm tendir.
Ölüm bir hatunun teninde gizlidir.
Yiğitlik edersin ölümden kim korkar?
Yar teni buram buram ölüm kokar.
Ayırmaya kalkma aşk ile ölümü, kifayetsiz.
Aşk da ölüm de çıkar gelir vakitsiz.
Yok, olmadı, olmaz da zerre dünyalıkta gözüm.
Varsa canan yoksa can bu alemde, tek sözüm.
Cennette değilse bağ sizin olsun, bana tek salkım üzüm.
Varsa canan yoksa can, harama dönmem asla yüzüm
Bağlanma makamına, gün gelir o makam sana ağyar olur.
Kese akçe gördü diye sanma ki gönlün bahtiyar olur.
Koca fil görüp kendin kibirlenme, zafer Ebabile yar olur.
Sen uzak saysan da ölümü gün gelir O melek son demlerin sayar olur.
Yalnızlık akıl işi değil, adama için için dokunuyor be!
Böyle günlerde ne hayallerim türkuaz ne de düşlerim pembe.
“Katli vaciptir! ” fermanı askıya çıkmış gibi sanki hakkımda.
Yollar, çöller ne bilir şu iç yakan sevdanın hakkında.
Sanki biliyorlarmış gibi bu haletimin onlar müsebbibi.
Yek başına kalınca, kendi oluyor insan bu yaraların tabibi.
Üşümüş gaz lambasının titreyen alevinde hayal meyal hatırladığım o yüz.
İnci taneleri kırışıklıklarının arasına saklanmış gece vakti; güleçti ama gündüz.
Sevmek nedir, aşk nedir daha hiçbir fikrim yokken benim henüz o yaşta,
Bir ihtiyarın yatağı başındaki ağıdında işittim ve de gördüm bir damla yaşta.
Her ölüm erken, her ölüm vaktindedir elbet; ama doyamamıştı sanki ona.
Daha yeni ihtiyarlığın emareleri çökmüşken, biri varmıştı mutlak sona.
Gecenin eteklerine tutunmalı insan, güneş sızmasın diye ufuktan dünyanın üzerine.
Mehtabı ve yıldızları dürüp de bir cigara kağıdına, yakıp çekmeli nefes nefes içine.
Köklerini budamalı üzerine bir kalp içine de iki harf kazınmış tüm yorgun ağaçların.
Yalan dillere yapışmış, riya bulaşmışken kalplere, hepsi birden ölmeli sevgiye açların.
Yeşil idi hani ki o yaprak tutunmuş iken kendi sağlam dalına.
Kopup da salınırken usul usul bakın hele turuncusuna, alına.
Ruh ilişmiş dünya denen bu dala, gider iken ne kalacak yanına.
Aşk gerek, sevgi gerek hatta az da hasret yaraşmaz mı şanına?
Çek darına sinenin şu yufka yüreğimi, olsun üstüm başım kan revan.
Neylesin bir yudum aşk şarabın olmadan yaşamayı, öyle kuru, öyle yavan.
Çocuktum ben de bir vakit...
Hala çocuğum hatta tüm büyüklere inat.
Oysa bir görebilsek, büyüyen biz değiliz, oyuncaklarımız.
Bir fark etseler de çökseler yanıma, ne oyunlar oynarız.
Misal, isteseler, ben tüm misketlerimi hatta gazoz kapaklarımı veririm onlara.
Bölüşürüm gökyüzünü, havayı da kıskanmam ya da içtiler diye suyumdan.
Derdest edin duygularımı Vallahi isyandalar, duyuruyorum suçlarını.
Kale almıyorlar mantığımı, utanmadan yolduruyorlar saçlarımı.
Bir çift yeşilin ahengine kapılımış, delirmişçesine ona doğru koşuyorlar.
Susturamıyorum o çıldırmışları, bu çoşkunluğu delice yaşıyorlar.
Bekleyin hele diyorum, hiç olmazsa karşılıklarınızı görelim, duyalım.
Biraz sabredin de on adıma bir adım gelsin, öyle yoluna uyalım.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!