Kemal Dayının Yüzündeki Boşluk

yıllarca bulutlarla kuşlarla
kan kardeşi olarak yaşadı
yaşadı yangınlarla yağmurlarla
saçlarında yankılanmış çağlayanların
döküldüğü hazin bir hikayede

üzerine yemin edilmemiş bir vakitte
yamaçlarda yaban mersini
taptaze kokusu serinletmiş seheri
kemal dayı
ikiye ayrılmış ayın
bir parçasını katık edip rüzgara
keçilerin meleyişinden
ve çam ağaçlarının uğultusundan
kelime-i şehadet şerbeti yapıyor
ölmeden içmek için

oysa kolay tercih değil
yalnızlığına hicret etmek
yürüdü dağlara benzedi yürüdükçe
şiirdeki bütün kelimeler eridi
eridi zaman hafızaya demirledi hatıralar
güneş yorgun bir gemi gibi yanaştı ufka
yaşını almış rıhtımda
bütün takipçileri
tek tek düştü
bir yaprak gibi
rengini kaybederek
nirengi noktasına

benden bu kadar diyor
eğilmeden kırılmadan
ah kemal dayı
bir kalem gibi tüketti ömrünü
yüzündeki vadiye gömdüler onu