Kelimeyi Bekleyen... Şiiri - Hasan Belek 2

​Sessizlik,
büyük ve sabırlı bir taş gibi oturuyor odanın ortasında.
Ne bir kapı gıcırtısı
ne bir çocuğun uzak çığlığı
ne de rüzgârın uğultusu eski panjurlarda.

Sadece beklemek var.
Beklemek,
toprağın altındaki tohumun sağır ve kör bekleyişi gibi.
​Ama demir soğuktur
ve sabır taşar.

Bir yerlerde,
görünmeyen bir yerlerde,
bir çatlak yürüyor donmuş nehirde.
Bir karınca kımıldıyor
kış uykusundaki ormanın en dibinde.

Ve bir damla ter birikiyor
bir madencinin kirli alnında.
Bu, hareketin ilk habercisidir.
Bu, fırtınadan önceki yaprak kımıldamazlığıdır.

​Ve sonra bir kelime.
Sadece bir kelime,
bin yıllık uykudan uyanan bir devin ilk soluğu gibi.
Kalkıyor ayağa
nasırlı elleriyle güneşi tutmaya çalışan adam.

Kalkıyor ayağa
düşlerini bir bohçaya sarmış
yolcu kadın.
​Söz,
kâğıda düşen bir alev oluyor.
Söz,
paslı bir kilidi tuzla buz ediyor.

​Artık nehirler bendini tanımıyor.
Artık rüzgâr,
eski evlerin panjurlarını çarpıyor bir bir
bir öfkeyi haykırırcasına.

Gök gürültüsü değil bu duyulan,
bu, dörtnala koşan atların toprağı dövmesi.
Bu, fabrikalardan çıkan işçilerin
yorgun ama gür türküsü.

Bu, bir şairin
gece yarısı
kâğıda döktüğü mürekkebin
büyük bir denize kavuşması.
​Hayat bu.
Durdurulamayan.
Ertelenemeyen.

Ve her şeye rağmen
inatla yeşeren o en cılız filiz.
​Biz buradayız.
Gözlerimizde
binlerce güneşin şafağı.
Ellerimizde
yeni bir dünyanın hamuru.

Ve kalbimizde
asla susturulamayan o büyük,
o muhteşem
yaşama sevinci...

Hasan Belek
15 11 2025-Akçay