Kelimelerin Düşüşü Şiiri - Miray Seyyar

babacığım bugün artık beni parka götürme
bir gölgede belki de güneş de en yakıcı
insanlar keyifli hallerinde son yudumlarında bir fincanın
anla bense özgürce ağlamak istiyorum kendi kendime

bakışlarımdan nasıl anlayamazlardı acıyı
yoksa gerçekten bakmazlar mıydı onlara
dur, tamam söyleme! umudum kalmalı acı çekmeye
ya o mavilik de giderse ya ben de yaşarsam sırf yaşamak için

ben pürdikkat bir bebek gibi seziyorum
o kadar doğmadım ki içime akıtıyorum dünyayı da
camdan kalbim tenimin parıltısı yaralarımın ıslaklığından
tökezlerken taşa soruyorum neden oradaydın

beni hiç hazırlamadın sandım çünkü yoktun
oysa yokluğun ezberletti bana dünyanın ne kadar var olduğunu
emekleyen bir yaratıktım ne olduğunu bilmeyen
hala basamıyorum yere düşünmeden onu incittiğimi

daha ne yapabilirdim görünür olmak için
belki de gizlememeliyim kederimi benden süzülen
yazmalıyım sokaklara büyük kalın siyah
ölüyorum!
yok mu görmek isteyen bir insan nasıl düşer dünyadan
bir melek nasıl düşerse cennetten

beni ne sevdiler ne de öldürdüler
hayat ne siyahtı ne de beyaz