Kelimeleri sessiz zannederiz

gönül bütün acı reçetelerin ilacıdır
çözümsüz tarafıdır bilmecelerin
hayal ve sevdalar
bir gün tutarlar ucundan
silkelerler çarşaf gibi
yürek çatlar

aşklar bir yana düşer
güneş bir yana
yürek ne yandan çatlamışsa oradan
batıysa ise batı
doğuysa ise doğu
kuzey ya da güneyden

buzdağlarının ardından
daha açık denizlerinden gönlün
bir hüthüt kuşu gelir uzaklarından
gölgesi şafak dolu
gözlerinden yeni bir güneş doğar
ama mutlaka yeni bir güneş doğar
yüreği çatladığı yerden öperek

gönülden çıkan her söz inci tanelerine benzer
gönülden çıkan her latife
başka bir gönülde yer bulur
gönül vererek yaptığımız her iş
bir aşkın sonucudur
bir sevgi ürünüdür
içinde aşk olmayan gönül sert bir kaya
içinde aşk olan gönül güneş gibidir
aydınlatır
ısıtır

kelimelerini sessiz zannederiz
oysa her bir kelimesinin
bir sesi vardır
sevildiğini duyduğu ses ile
sevilmediğini duyduğu ses
aynı değildir

yüreğe dokunmak
ruhun derinliklerindeki acıyı görüp
yarasına bir nebze merhem olmak
sükutunu anlamak
kelimelerin sesiyle olur

kalpler arasındaki mesafe
ne kadar açılırsa
konuşurken söylediğimiz kelimelerin sesi de
o kadar yüksek çıkar
mesafe büyüdüğünde
mesafeyi kapatmak
ancak kelimelerin yüksek sesle telaffuzu ile
mümkün olduğunu zannederiz
bağırıp çağırırız

ortada konuşmak varsa
bağırmak yoktur derim
en güzel konuşma
sessiz olandır bence
anlaşmanın en güzel yollarından biri
kelimeleri sessize almaktan geçer

çoğu kez
yüreğimiz alarm verir
bak, gör, dinle diye bağırır
bazen de
ıssızlığa doğru çekeriz kendimizi
bir derviş gibi

susan karşısında da susarız bazen
bir süre de olsa
en iyi konuşmamızı
susarak yaparız
fısıldanan her güzel söze kulak kesilerek
gönül sesimizi dinleriz

bazen çelişkiler yumağı olur gönül
insan ne çekerse gönlünden çeker
gönül ferman dinlemez
savurur dağıtır
avutur teselli eder
kendini yeniler taze bir bahar olur
içindeki cevher keşfedildikçe
bambaşka bir alem olur

gönlün doğası
dağ gibi büyüktür çünkü
aradaki bağ gizlidir
gönüller arasında ki ses
çoğu zaman
ancak fısıltı yolunu kullanır

kalbin atış hızı bile öyle
sesini kulaklarımız bile duyar
gönlümüzü okşar
gönlün bir resmi yoktur
çünkü
aradaki yolları sırdır

kimi zaman kalp
kimi zaman yürek olur
içinde aşk varsa yaşar
içinde öfke–hırs varsa yaşar
gönül aşk-sevgi- nefretin evidir
çoğaldıkça kişinin bakışı değişir

sevginin
gönülden gelip gelmediğine
kulak vermek gerek
o an
kendi sesimizi
gönülden duymaya başlayabiliriz belki
iç sesimizi
içimizden gelen geçenleri
duymaya
daha doğrusu dinlemeye

redfer