Kelebekler Öldü Şiiri - Yasemin İzmir

Ağlıyor sınırında mahşerim
Yıkılan bahtımın kâlasına
Kelebeklerim öldü
Gittiğin gün
Tanrı Dağının eteğinde
Hûma kuşu oldum
Günahkar gözlerinden yere düştüm
Kınalı ellerimin katili
Vebâlim
Barut yanığı kokulu
Kurşunlanan gecelerimin içinde
Dalgalarının çığlıklarınla
Vuruldum
Sahte gülüşlü yar denilen yaram
Matemimi tutuyor
Buz kırığı sol yanım
Donuyor
Firari sevdam
Geçmişin siyah beyazında
Umutlarım resimlerle kırışmış
Körfezin meltemin de
Devranım dönmez gayri
Yitirildiğim ölüm geceye
Söndü mü yar söndü mü
Yakamoz sevdalı gülüşlerim
Ah ehli kitap/sız
Ah izan/sız yar
Sürgünlerde maraz aşk
Kızılca kıyamet bu sefersiz gidiş
Yitik kentin karanlık zulasında
Ağlaşır ben/li sevdalar
Yağmur bulutları biriktir düş/le/rime
Sağanak sağanak ağla yar
Olur mu acının kalbi
Olur mu yar
Aşkın sebeb-i katili
Yok bil beni arama artık
Arama ALLAH aşkına
Bırak öleyim sensizliğimin içinde
Sesini duyarsam inanırım yine
Son dalgalarda Eylülü demliyorum
Gözlerimde
Son kez
Şeker katmıyorum
Acı kalsın dilimde
Uyanırım belki
Kaç Eylül öldürdün ben de
Saymayı bıraktım
Aynalarda bakamıyorum
Cam buğusu gözlerime
Korkuyorum
Seni görürüm diye
Aşkı öldürdün
Katlin vacip/mi/dir
Bir öldürebilsem içimdeki seni
Ben de biterim