Kelebek Şiiri - Zeynep Nilgün Gökçeöz

Bir kelebek olsam dağlarda,
Uğurlasam kendimi
Çiçeklerin yapraklarına,
Gökyüzünün mavilerine.
Güneşin ışıklarıyla dansetsem,
İlkbaharın müjdesini versem
Gelinciklere, menekşelere.
Sabahlara hep umutla uçsam.
Her mutluluğun bir sonu olduğunu unutsam.
Deli yağmurlar yağdığı zaman
Sığınacak bir yer arar kelebek.
Kanatları kendini terk etmesin diye
Bulacağı her kuytuya bakar ümitle,
Heyecanla tamam derken
Bir hayal olduğunu anlar.
Ümitsizce uçarken
Kanayan yaralarına bakar,
Kanatları artık onu taşımayacaktır.
Yağmur taneleri çarparken
Kırbaç gibi bedenine,
Son bir çabayla bakar
Yeni bir yere.
Kendi gibi bir çiçek görür
Mahzun, boynu bükük,
Karar verir son anını
Onunla geçirmeye.
Takati yok,
Bir kefen gibi yığılır çiçeğin üstüne.
Her taraf sistir onun gözünde.
Ölümün hüznünü unutur,
Gözünden bir damla yaş akar.
Rüzgar kanatlarını savururken,
Bir başka baharı düşleyerek
Son bir kez ormana bakar.