Kekre Şiiri - Kağan İşçen

Sessizliği herkese açık
Bulutlarını izleten bir öğlende
Toprağa sarılası geçiyor içinden
Ortaçağını aşıyor hüznünün
Fikrinin kekre korkusundan başka
Kimin adını söyleseler aklındaki hep aynı
Ve yalnızlığının işçileri artsın diye
Daha çok seviyor da aşkı
Seviyor işte...
Mavisiz gürültülerle yoruldu aklımdaki kuş
Beyaz iklimleri yok oldu rüzgarlarımın
İlkyaz bekleyen çocuklarım terk edildi
Kirli denizlere eli mahkum ufuklarla
Oyaladığım yalnızlığımı
Korkularına adadım
Gelip de bir an sorarsın diye
Niye hep böyle benzersiz
Söndüğünü ışıkların üzerime
Aynı karanlığın içinde sus benimle
Tanrıdan dönsün sonumuz...