Kekliklerle Tilkiler Şiiri - İbrahim Pataz

Kuşluk vakti aç bir tilki
Av bulurum diye belki

Enikleriyle birlikte
Geziyordu makilikte

Ana eniklerden iri
Ama bir kemik bir deri

Yavrular anadan kötü
Artık yetmiyordu sütü.

Ana tilki tülek biri
Çok iyi bilir bu yeri.

Ferik olur sürü sürü
Şimdi uçamaz hiç biri.

Köşeye bucağa baktı
Davışlar dikkatin çekti.

Koşup o noktaya vardı
Bir çalı başında durdu.

Saklanıyor ana keklik
Yanında bir yığın ferik.

Tilkinin ağzı sulandı
Hemen çalıyı dolandı.

Keklik kullandı fendini
Ortaya attı kendini.

Uçabilirdi uçmadı.
Yavrularından geçmedi.

Bağırıp kaçtı dereye
Tilkiler koştu oraya.

Enikleri şaşıyordu.
Sağa sola koşuyordu.

Bu’ydu kekliğin muradı.
Yavrulardan çok ıradı.

İnince dereye uçtu.
Yavrularıyla buluştu.

Ölümü savınca bir can,
Nasıl seviniyor insan.
İbrahim PATAZ
17.04.2010 Osmaniye.