Kekeme Şiiri - Mevlüde Bulat 2

Sen benim güneşimsin,
İçimdeki bütün buzulları eriten.
Gökkuşağımsın,
Bunca yağmuru dindirip renk tanıtan.
Gündüzlerim olmalısın yahut,
İğne ucu ışık olmayan gece ruhumu aydınlatan.
Kumarı olmaz dediğim imkânsıza duyduğum büyük umutlarımsın.
Kırık kalemim hep acıyla dansa kaldırırdı kağıdı,
O halde mutluluğumsun.
Rotasını değiştirdiğim bu garip yolda aklımda sadece şu cümleye başkaldırı gibisin;
"Her tam bir üst yarımın alt basamağıdır."(Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku) diyordu kitapta. Ben seninle ya en üstteki o tamım ya da sevdiğim kitap yalan söylüyor. Çünkü ben seninle tam'ım. Gerçi birileri yarım dese de bu en güzel yarım olurdu. Bütün hissediyorum.
Bak yine!
Yine kekeme oluyorum sanki.
Ya da dilsiz.
Bir cümle dilime pelesenk oluveriyor.
Başka bir şeyle ifade edemiyorum.
Kekemeyken anlaşılamıyor,
Dilime pelesenk olanla da yetiremiyorum.
Sen bütün güzelliklersin sevgili.
Dilime pelesenk olanı zaten biliyorsun.
Biraz da kekemeledim işte.
Anlaşılma amacı gütmeden.