Kefenini Başında Taşıyanlar

Güneşten yüzüm
Ölüm bir hakikat terekesi hak.
’O’ denilen ölüm değil ki,
Şunu bil ki öylesinin ölüsü de tak,tak.
Gerçek ölü,
Talkım veren imama öğüt veren ölü,
Gerisini boş ver şeytanın döl’ü

Hani bir zamanlar,
Kutlu yıllar…
Ölüler leş, Kaf dağının ardında mı kaldı adamlar.
Kefenini başında taşıyan kahramanlar.
Tozu toprağa katanlar,
Düşmana dörtnala dalanlar,
Sus, pus mu oldu güneş yüzüm,
Bir namussuzun felsefesine aldananlar.
Yazıklar olsun,
’O’adamlara ki,
Kılavuzu karga olanlar...

Hakikat dünyadan umut mu kesti? ,
Bin altın hükmünde, bin yüreğe,
Bir testi şarap hüküm mü biçti?
Bunca budala alamut kalesinde afyon mu içti?
Kendi ağzım, kendi kafatasından,
Beynimi içti! !