Kefenin cebine sığmayan dizeler

Kefenin cebine sığmaz hiçbir dize.
Ne bir hüzün taşır orası, ne de bir kelimenin yükünü.
Şair bilir; dize dediğin, yüreğin mahzenine hapsolur,
Toprağa değil, göğe yükselir.
Hangi kefen tutabilir yıldız tozuna bulaşmış bir hayali?

Biriktirilen her hece,
Kimi zaman bir anne duasında saklanır,
Kimi zaman gözyaşıyla ıslanmış bir mendilin kat yerinde.
Ama hep bir yerlerde bekler;
Ne susabilir ne de yok olabilir.

Şair bilir;
Dizeler, kefenin cebine sığmaz,
Çünkü dize dediğin ölümsüzdür.
Bir ömür boyunca yaşar dudakların kıyısında,
Kimi zaman fısıltı, kimi zaman çığlık olur.
Bir çocuk rüyasında dizeyle büyür,
Bir dağ yamacında yankılanır,
Bir aşk mektubunun kenarında gizlenir.

Ve ölüm?
Ölüm dizeyi susturamaz.
Zamanın ucunda sessizlikle konuşur o.
Karanlığın içinden ışığa uzanan bir yol gibi,
Bir dua gibi yükselir göğe.

Kefenin cebine sığmaz hiçbir dize.
Çünkü o, taşınamaz bir hatıra,
Ve şairin en derin duasıdır.
Toprağın altına değil,
Kalplerin içine gömülür.

ahmet nejat