Kefen Ağrısı Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Her sabah güneşi doğuran gözlerin,
Acılarımın ayazlarından kurtarırdı beni.
Bu aşkın imkansızlığı acıtsa da içimi,
Varlığına şükrederek doyardım.

Ansızın daldın ya derin uykulara,
Yüreğime ninniler söyleyemiyorum.
Her gece tavana asılırken gözlerim,
Bir çift mezara atılıyorum apansız.

Kış bahçesinde uyanıyorum vakit öğlen.
İçime karlar yağmış yine boyumu aşan.
Kürü kürü bitmiyor bu kefen ağrısı.
Yorgun yüreğimin ağıdı sırtımdan akan.

Yokluğuna ceketini giydirdiğim;
Duvarın dibindeki hayaline dalıyorum.
Çıplak ağaçlarıma tüneyen amansız,
Sinsi sinsi gülüyor çırpındığıma.

Ellerini giymiş olsaydı ellerim,
Acıya yem olur muydum böylesine?
Biliyor musun ey sevgili?
Gittikçe toprağına doğru batıyorum