Kediler Ve Canımın Birileri

Hazanın yüzölçümü kadar “insan”
Ve nedense kırmızıyı kayırır tarih
Sonra Camus’un tek felsefi sorunu
Biri söylemiş olmalı
Tütün kadar duman, insan kadar hüzün diye
Belki şöyle söylemiştir canımın birileri
Hüzün kadar tütün, insan kadar duman
Biri söylese köşelerde ağlamazdım
Biri söylese, silmese birileri
Bu kadar garip, bu kadar yasak olmazdım
Bu mutsuz son, çağların hışırtılı tekrarı
Sınavda bir daha bir daha çakılmak
Uyum desen, senaryoya biraz daha alışmak
Uyumalıyım, tanrı hükmü belki değiştirir
Belki ateş ocaklara döner
Tekrar kutsal bir şey olur

Yani ne çok severim Turgut’un tellerini
“Tavrım bir şey bulup coşmaktır” diyor
Bir şeyler bulsam, devrilmez bir şeyler
O şeyleri unutsam, devrilesice şeyleri
Yıpranınca ömrümü yine tersyüz etsem
Yüzüme teyelleyerek umudun şarkısını
Orta yere teberrük kahkahalar yaratsam
Siz ne güzel olurdunuz, ben ne kadar iyi
Göğün son katı bile memnun kalırdı
Oysa ustalığım yadsınan gerçek üstüne
Tavanlara çakılan bakmalar metaforu üstüne
Avurtlarımın çapraz bağları kopar da
Biri sormak istemez
Mahzenleri derince anlatabilirdim
Kelimeleri yıpranmış sayfalara değen
Odağı yamulmuş bakışların kader olarak izdüşümü
Akıllarda kalın tortulu halı altlarını
Biri sorsa, canımın birileri

En tutarlı kedileri anlatırım ya da şairleri
Yaşamı dokuz defa ölerek kavramayı
Ve neden gökten değil de yüreklerden dilendiklerini
Anlatılmaz şey değil
Uykusu ölmüşse düşümün ışıkları
Uçsuz bucaksız her şey apaçık sahra
Mesela şu hüznün orta yeri
Maddenin merkezinde bir elma kurdu
Bir tahtakurusu umudun can damarını kemiren
Emekleyen bir bebeğin ölümü orada
Haykırarak can veren bir kedinin kendisi
Ve bir yerde şerhi yoksa şu da söylenmeli
Düşünmesem çabuk ölmezdim, ne demek
Sonra yolların neden ölümleri baş tacı ettiğini
Hüznü vaftiz ettiler, gülmeyi aforoz
Anlatırım, katlanmak daha uzun bir şiir
Nefes titrek ateş, dünya kırık fanus
Ey canımın birileri, ey kediler
Siz haklıydınız
Yine de Camus kayda değer biri