Bugün Bodrumda oturduğum evin bahçıvanı ile konuştum. Bahçeye diktiğim gülü sordum. Hani adını verdiğim. ''İyi, maşallah'' dedi. Rica ettiğim gibi her gün suluyormuş. Tomurcukları da açmış. Tek başına rüzgar ile dans edip duruyordu. Kocaman bir aile olmuş, çoğalmış. Nasıl mutlu oldum anlatamam. Yüreğimi tuhaf bir sıcaklık kapladı. Yüzlerce kilometre ötede diktiğim o çiçek sanki senden bir haber almışcasına beni sevindirdi.
Oysa 8 gündür senden ne bir haber nede selam var. İyi olup olmadığını bile bilmiyorum. Kendimi ona söylenenleri dinlememiş, cezalandırılmış ve nihayet kendi başına bırakılmış yaramaz bir kedi gibi hissediyorum.
Bilirsin sahipler kedilerini seçmez. Kediler sahiplerini seçer. Hatta müthiş sahiplenirler. Bu içgüdüsel olur. Acımasız dünyamız da hayatta kalabilmek için böyle bir seçim yaparlar.
Her ne kadar çok sevimli ve uysal bir kedi olmasam da bir kötü kedi Şerafettin de değilim. Ara sıra sözlerim ile rahatını cırmalamamın sebebi belki beklediğim ilgiyi görmediğimden olabilir.
Seninle dostluğumuzu bir kedi insan ilişkisine benzetmemin sebebi aslında beklentilerimin hiç de o kadar büyük olmamasından kaynaklanıyor.
Çetrefilli hayat akışının içinde kendime küçücük bir yer arıyorum işte. Sen kovaladıkça tekrar geri gelen geceleri pencerenden içeri bakan, iş yerinde onca stresin içinde ayaklarının altında dolaşan inatçı bir kedi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta