Kaza Şiiri - İbrahim Kılınç

Dostluk aracına,bir akşam üstü,
Binipte birlikte,yola çıktılar.
İlk değildi gerçi,öncesi vardı,
Bu tür yolculuğa,alışıktılar.

Gönül bahçesinden,güller derdiler,
Yemek için biraz,mola verdiler,
Dertlerin üstüne,örtü gerdiler,
Kafaca bir hayli,karışıktılar.

Seyre dalıp mehtap,ve de denizi,
Arada dillendi,mazinin izi,
Konular açıldı,hep dizi dizi,
Zaten dertleriyle,barışıktılar.

Yavaş yavaş geldi,şaraba sıra,
Açıldı sonrada,bir iki bira,
Derken dumanlandı,gözler bir ara,
Hem şımarık hemde,yılışıktılar,

Hızlıca girince,ani viraja,
Savrulup pert oldu,dostluk pilaja,
Haberde olmadı,düşük tiraja,
Suratları asık,kırışıktılar.

Dostluk aracını,pert'e salalım,
Evlilik aracı dedi alalım,
Diğeri dedi ki, yaya kalalım,
Sonra ayrı ayrı,yola çıktılar.