Kayran Şiiri - Reyhan Sur

ben
yabanıl ova kızı

gidişim
orak aylarında melez akşamların
harman sarısı özlemi

lacivert ormanlarında kaldı ışıklı göllerim
Vivaldi’den dinlerim
sonların ve ilklerin Dört Mevsimini

yürür durmadan
ayak değmemiş dağlara nehirlerim

sen
dağların özgür çocuğu

nasıl erittiğimi karlarını
onca dik kayalıkların
ve kanatlandığını
bahara gözlerimin
gördün mü

bundandır... kuş kanatlı
bir kaplumbağa oluşum
ağır sakin

tel örgüleri batar duvar sarmaşıklarının
ve meşin kırbaçlar olur gövdeleri
alazlanır çakır çakır dikenler

ne zaman tırmansam
kanar ellerim
ben yine de öperim
dallarını ellerin diye...

savurmuştum oysa tüm dikenleri
yıldız olmuştu ya her biri
barışmadı yıldızlarımız
onlar da küsermiş meğer

sevgimi doldurmuştum dağarına
özgür yolculuğunda
ve sesimi…

avazın çıktığınca bağır kuş dilleriyle şimdi
kurduğun çadırlarda
işte menzilindeyim

sözlerin... mermi çekirdekleri
kurşunlar saplanır damarlarıma

bileklerimde atar çatal yüreğim
işte o an
keserim göbekbağını gecelerin
durur zaman

dostsa daha duyarlı
daha da uyanık olmalıymış rakipse insan...

boynunu büker bu küf kokan
bu sızıntılı
bu türbülanslı havada
bütün ağaçlar
rüzgarı tükürür toprağa durmaksızın
çoğalır dağların yankıları...

ah… ovalım...
ah… özgür çocuk