Kayra Şiiri - Zeynep Feyza Özkan

Yirmilerinde bir genç kızın heyecanıyla süslenmeliydim
Bırakmalıydım siyahları renklenmeliydim
Bense virane, sessiz, rutubet kokan bir ev gibiyim
Camları kırık, ışıksız
Soğuk ve sensiz
Gözlerim sabahın ilk saatleri gibi derin ve serin
Ellerim lapa lapa yağan kar ile savaş yapmış çocuk eli gibi soğuk
Tek soğuk olan ellerim değil benliğim
Sensizlik beni ne hallere getirdi bak sevdiğim
Yakışık kalmadı bu gidişin
Beni sensiz seni bensiz koyuşun
Ayrı anıyoruz masalarda
Ayrılıyoruz sahiden galiba
Bu bir rüya olmalı ya da şaka
Gerçi bu işlerin şakası olmazdı değil mi Kayra?
Feci zamanlarındayız hayatın
Gözlerine bakamamak tenini hissetmemek en büyük acım
Kavramlar içinde boğuşuyorum kalbimde sızın
Derdim sen dermanım yine sen
Bir bilsen
Ah bir bilsen yine de gider miydin
Keşke kalbimi söküp ellerine verebilsem
Ruhumun ruhuna teslim edebilsem
En önemlisi de avuç içlerinden bir kere öpebilsem
İnan dünya benim olurdu
Sen benim kalsaydın
Çiçekler açardı kalbimin kırık saksılarında
Beni sevseydin
Çiçekler soldu
Ben de...