Cebimdeki son parayla ne yapacağımı düşünürken birden uyku bastırdı... Ama ne uyku, öyle-böyle değil...Biliyordum ki bu serin ve yağmuru bekleyen İstanbul gecesinde 'şimdi burada üç-beş dakika kestirirsem kendime gelirim' düşüncesi bile son parayla ne yapacağımı düşünürken aynı zamanda acaba son uykumda hangi rüyayı göreceğim düşüncesine kapıyı açmak demek olurdu ..
Bir köşeye sıkışmış bu kenar mahalle parkının karpuzu kırık aydınlatma direklerinin ampulsüz başlıkları., tehlikeli ve sonu pek iyi bitmeyen film çekmeye görevli otomatiğe ayarlanmış kameramansız kameralar gibiydi ... Ve bu pek sevimli olmayan görüntüleri ile bakışlarını değişik açılardan bana çevirmişler öylece bekliyorlar gibiydi....
Oturduğum beton park sırasından ayağa kalktım... Ellerimi cebime sokup, başımı hafifçe arkaya atarak önce derin bir soluk alıp birkaç saniye öylece durdum ve sonra sanki içtiğim sigaranın dumanını ciğerime yapıştırmadan dışarı veriyormuş gibi büzüştürdüğüm dudaklarımın arasından dışarı üfledim...
Ve ellerimi cebimden çıkarmadan, olduğum yerde başladım zıplamaya. Bu vaziyette kaç dakika geçti bilmiyorum ama zıplamalarımın, giderek yerinden kalkmaya zorlanan ayak parmaklarımın ucunda daha da garip bir harekete dönüştüğünü fark ettim...Ve kalktığım beton sıranın üstüne bu kez oturarak değil kendimi bırakarak adeta yığıldım... Sabaha daha çok var mıydı....
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta