Kayıt Şiiri - Kasım Kobakçı

Ne denli, geçerli bir sebebe sığdırılır, söyle;
Bilhassa, vakit geçsin diye, zorlamak vaktini.
Zira kaygı, geceleri huzurlu olmak adına, vazgeçilecek bir korunma payı değildir bir başkasına.
O ayırdığın kısım; dikkat et, zehre dönüşür sonra sana.
Yavrusunu gözetmek veya anaç içgüdüsüne bağlı olmayan, bir tür doğalcı bilmece, boşuna harcama saniyenin kıymetini, kendi bünyende.
Bu bir tepki midir?
Aldığın hınç mı?
Mutlu musun şimdi...
Değilsin, çünkü serpilen parçacıklarda, var olan akrebin zehirli uzuvları,
Tekrar dönüp birleşiyor hava kütlesiyle ve sen, astrolojik işaretini sormazsan ve sorulduğunda düşünmediğini söylersen asla; yine, inkâr etmiyor musundur...
Öyleyse, aldırmayış denen; uydurma büyüsüdür yalanın aslında,
Her zamanki, asla itiraf etmeyişlerin.
Hatta, burç diye de bir gerçek var mıdır.
İnanmam böyle düşlere.
İnanırım kendiliğinden büyüyen somut, karşılıklara.
Elle dokunulur yahut değil.
Ve üstelik, görünmez olanlar, daha gerçektir lakin deneysel bulgular insan için, bir nebze.
Zihnimizle harmanladığımız duygularımız, değerli varlıklarımızdır.
Der misin bana, kaç kişinin ilk sözüdür, katiyen pişman olmayacağı!
Evleneceksen nikâh için evlenme, düşünmemek için sallamak olmaz; beni bırak arzu ediyorsan, farklı bir yanlışa sakın düşme bir daha.
Söylediğim için bunu da, bana kızma.
Ben seni düşünüyorum.
*
Her şey vaktinde açıklanmalı, yakın ya da uzak zamanda ruh anlar, duyumsar...
En net düşünebilen, düşünebilen aşırı yoğun beklentilerin getirdiği, telaş krizlerinin, saf bir bebek coşkusudur.
Saçlarının parlaklığı, ipek misali berrak kedi ipliği neşe ve umut örtüsü.
Çocukların havuzunda, nemli kumdan yapılmış, alçı kuleler sevda kıyısında...
Saçlarının parlaklığı, değil parlaklığı soylu Polonius'un, ucu zehirli, perde beş sahne iki tiyatrodaki.
Gözlerin, gözlerin, ışıl ışıl uzay tozu dolu, yıldızların en can cezbedeni.
Ellerin birer hançer; sen ıraktasın ve onlar yanımda, yelkenler açılır.
*
Galaksi mesafesindeki zerreciklerin bile, çekim gücü varken üzerimizde, kehanette nasihat sakın çekme bana.
Görememek için, gereğinden fazla seni gördüm ve dahası, yaşadım.
Görmezlik bir enerji türü ve maddeler sürekli dans ediyor,
Biz ise, bu olayın anlamını yükleyen kişileriz; biçimini veren ona.
Kaç kişi idrak eder, insanlığının ulu kazanımını ve buna göre hareket eder.
Yine deniz canlısı ol sen aldırma, ama körlüğüyle başkasının sırtından geçinen bir deniz canlısı değilsin,
Avının üstüne beslenme gayesiyle atlayan.
Ceylan, asla...
Sen deliye aldırış etme, ilerleyensin bütün ihtişamınla.
Ağını kurar da kurarsın, lakin sonra ne yaptım ben mısraların zihninde, çekilir kenara artık sükûneti dinlersin.
Ah be canım, kim üzülmez bu vaziyete, kalbi olan her fani...
*
Yani kaç kez daha, kendinle yüzleşeceksin, söyle bana;
Bu yaşamda, yalnızca bir doğal denge içinde kalmaktır amaç.
Zorba güçler, toplumsal baskı, fakirlik, biyolojik miras; hepsi seni oraya iten.
Kader, bilimsel kesinlik yasalarından, farklı bir şey değil ki zaten.
Bu kaçınılmaz döngüde, bir anlam aramak, boş bir çabadır.
Öyle bir çevrede yetişirsen, başka türlü nasıl davranabilirsin?
Ne bekliyorsun ki?
Saf bir iyilik mi?
Doğaüstü bir müdahale mi?
Hayır, sadece et ve kemik, içgüdü ve çevre.
*
Gördüğün her detay, sadece bir veri, bir nesnel gözlemdir.
Deneysel metot ile, incele insanı, ruhunu değil.
Ağlayan kadın, sarhoş adam, kenar mahalledeki çocuk, hepsi soyaçekim ve yaşadığı yerin ürünü.
İğrenç olan da, kaba olan da, yaşamın kendisidir; onu olduğu gibi yansıtmalısın.
Süslü sözlere, ağdalı dizelere gerek yok; gerçeklik zaten çıplak ve sert.
Sanat, bir laboratuvar olmalıdır; insan davranışlarını inceleyen, teşhis eden.
İdealize etmeyi bırak, çamuru, pisliği, hastalığı göster.
Çünkü doğa budur; acımasız, mekanik ve kayıtsız.
Ne bir eleştiri, ne de bir ağıt; sadece bir rapor, bir kayıt.