Kayıplar Şiiri - Abdulkadir Karataş

Acıları vardı yalnız,
Yalnızlığa sarılmış,
Sararmış bir körpecik...
Düpedüz kaybolmuştu,
Yok olmuştu gözleri...
Gözleri, yalın ve ıssızdı.
İlkin bir istasyonda,
Gecikmiş bir vakitti;
Sordum, sormaz olaydım...
Yüreği kanıyordu.
Yedi ya da sekiz
Dokuz yalan olurdu,
Bir çocuk sokaklarda
Kendini arıyordu...
Çözdüm kravatımı,
Alnım boncuk boncuk ter.
Bir evren yokoluyor,
Kentlerse uyuyordu.
Burnu göğe değse de
Bu köhne uygarlığın,
Duygusuz gözlerinden
İrinler damlıyordu...
Bir çocuk yıldızlarda,
Yolunu arıyordu...