Kayıp Zamanların Yankısı

Bir zaman vardı, hatırladıkça tükenir gibi,
Kalbimdeki yaraların gölgesinde durduğum,
Saklı kapılardan geçtiğim, kendi suretime bakmadan,
Bir düş gibi, ama hep kırık dökük, hep yarım.

Bir fırtınaydı geçen, saçlarımı savuran,
Gözlerime yerleşen karanlığın ilk izleri,
Belki de hiçbir yol çıkmadı güne,
Her adımda biraz daha eksildiğim o sokaklar,
Birer hatıra gibi, ama hep sessiz ve soğuk.

Sözcükler vardı, hiç söylenmeyen,
Bir mektup gibi katlanmış, çekmecede unutulmuş,
Kalbimin ucunda bekleyen cümleler,
Bir türlü dile gelmeyen, ama içimi kemiren her gece.
Kaçırdığım trenler, dönülmeyen yollar,
Bir an’ın kıyısında takılı kalmış,
Ve ben, hep o andan kaçarken buldum kendimi,
Hiç bitmeyen bir düşüşte, hep bir uçurumun kenarında.

Zaman geçti, ama hep acıyla damgalandı,
Bir çığlık gibi boğazımda düğümlenen,
Hiç haykıramadığım bir sessizlikle,
Birbirine dolanan günler,
Hepsi soluk, hepsi kırık.

Bir şehir vardı, ellerimin arasında kayboldu,
O eski sokaklar, şimdi izini kaybettiğim bir anı,
Ve ben, o şehrin her taşında bir parçayı bıraktım.
Kim bilir hangi köşede, hangi unutulmuş parkta,
Yarım kalmış bir şarkının notasıyım belki de,
Hep eksik, hep tamamlanmamış.

Acı dediğin, bazen sadece bir bakışta gizli,
Bir sevdanın küllerinde,
Söylenmemiş bir veda, bir elin boşluğunda,
Tutulmamış bir söz, yüreğin en derin köşesinde.
Ve biz, o boşluğu doldurmak için koşarken,
Hep biraz daha kayboluyoruz,
Kendi yalnızlığımızın soğuk odalarında.

Şimdi, o kayıp zamanların yankısında,
Bir hayalet gibi dolanıyorum,
Bir gülüşün gölgesinde,
Her şey çok uzakta,
Ve ben o uzaklığa yenik düşen bir hüzünle,
Kendi içimde yürümeye devam ediyorum,
Sonsuz bir bekleyişte, hep biraz daha eksik,
Kırık bir saatin içinde sıkışmış,
Bir daha hiç dönmeyecek günleri bekler gibi.