Kayıp Zamanların Hüzün Tınısı

Düşlerim, kapılarını aralamadı bir daha,
Her bir köşesinde bir hatıra asılı,
Bir sokak, bir ağaç, bir zaman,
Yitip giden sevinçler, kaybolan gülüşler.
Gözlerim, kederin gölgesinde kaldı,
Her damlasında bir özlem, bir yudum kan terledi.

Sürgün, canımın derinliklerine kök saldı,
Bir rüzgar gibi, delik deşik hayallerimden geçerken,
Ağlayan toprağımda yankılanıyor hıçkırıklar,
Ve yüreğimde, bir zamanlar solgun bir gül gibi,
Güneşi özleyen karanlık bir gölge.
Küçük bir çocuktu belki, ama
Artık unutulmuş bir masalın gölgesinde.

Her sabah, o uyanmaz gözler,
Umutsuzca pencereden bakarken,
Neden gökyüzü hep mavi,
Ama benim içimde bir yangın var?
Bir kalp, iki yaralı ses,
Kayıp bir neslin ayak sesleri,
Ve bir gülüş, kahrımın tuzağında çürüyen.

Ey dost, bir gün dönüp geldiğinde,
Belki göreceksin, ağaçların sarkan dallarında,
Beni bekleyen kederli bir çiçek gibi,
Ama zaman, merhametini esirgedi benden,
Her an, bir gün daha eksildi içimde,
Ve ben, sırlarımı yüreğimde gizleyerek,
Bir zamanların hayaletinde kayboldum.

Ah, zaman ne acımasız!
Kayıp hayallerimin yankısında,
İçimde bir hüzün, bir yangın var,
Ve yüreğimde ölümsüz bir hasret.
Her gün, biraz daha derinleşiyor bu yaralar,
Bir yanım yıkık dökük, bir yanım öksüz,
Sürgünlerin arasında kaybolmuşum ben,
Bir masal, bir hayal, belki de bir rüya.

Uzaklarda yankılanan sesler,
Bir türkü mırıldanır her gece,
Ama ben, yüreğimdeki bu acıyla,
Dudaklarıma düşen bir damla gözyaşı gibi,
Suskunluğun karanlığına teslim oldum.
Ve her sabah, yeni bir umutla uyanmak isterken,
Kayıp zamanların hüzün tınısında kaybolmuşum.