Kayıp Zamanın Çığlığı Şiiri - Poyraz Özbey

Bir aynanın içine hapsolmuş gibiyim;
bakıyorum, yüzümden önce
bir başkasının hatırası çıkıyor karşıma.

Sustuğum kelimelerden bir köprü kurdum,
her taşında bir sır saklı;
kim geçtiyse üzerinden,
ayak izleriyle geleceğini kaybetti.

Bir kuşun kanadında değil,
rüzgârın kırık notasında buldum yolumu;
orada ne gökyüzü mavi,
ne de yerin kökü kara.

İçimde
henüz doğmamış şehirlerin uğultusu var,
henüz yazılmamış kitapların sessizliği,
henüz sevilmemiş insanların bakışı.

Bana adını söyleme,
çünkü isimler her şeyi küçültür.
Senin varlığın,
gökyüzünün bile sığamayacağı bir yankıdır.

Ve ben biliyorum:
bu şiiri okuyan,
ya kendi yarasını bulacak dizelerde,
ya da benim kim olduğumu
ömrü boyunca merak edecek.