Kayıp & Zaman Şiiri - Hatice Güzen

Gölgesine sığınanlar unutmuştu güneşi.
Ben ise gölgesiz yürüdüm -
topraksız, kutsasız bir ayin gibi,
adını anmadan
sana yöneldim.

Yarılmış bir zamanın kıyısinda
sesin kalmıştı,
dokunulmayan bir dua gibi
boğazımda asılı,
susulmuş her şeyden
daha gürültülüydü.

Ayrı yöne kırılan her yol,
bir başka yokluğun izini sürer.
Sen bir sözcüğün peşine düşerken,
ben sustuğum harfleri
taş gibi dizdim önüme -
her biri, suskun bir anıydı
toprağa bırakılmış.

Ayrılar,
aynı yıldızın düşemediği iki geceye benzer.
Biri sisin içinden geçer,
öteki dumansız yanar.
Biri gözyaşında çözülürken,
diğeri
kendini unutmuş bir gül gibi
kendi solgunluğuna sarınır.
Ve her iki gece,
kendi içinde bir evrende savrulur -
gölgesini bile ardında bırakmadan.

Oysa birlikte susmak mümkündü,
birlikte yok olmak da.
Ama ayrılar
ayrı yöne eğilir,
ayrı kıyametler taşır içlerinde.
Her biri, diğerinin adını
yarım bir mırıltı gibi
sırtında taşır.
Ve hiçbir dua
iki ayrı yüreği
aynı kefarete bağışlamaz.

Böylece ben,
zamanın dışına attım gölgemi.
Sen,
zamanla örtmeye çalıştın yoksunluğunu.
İkimiz de kaybolduk -
ama farklı derinliklerde.
Aynı sessizlik
iki ayrı uçurumda yankılandı,
farklı yankılarla
aynı hiçliği çağırarak.

Ve hikâye,
bir sessizliğin gölgesinde
devam etti -
birbirine dokunmayan
iki zaman gibi,
aynı kayıpta
başka başka unutulmuşluklar gibi.

Hatice GÜZEN