Sırtıma yediğim kahpe hançerlerin
Bilmiyorum sayısını, hep unuttum.
Dostumla kol kola gezdiğim yerlerin
Sevda kokan çiçeklerini kuruttum.
Şimdi, yalnız kaldım içinde şerlerin,
Hafakanlar sardı ruhumu: Boğuldum!
Şimdi ağlamak vakti!
Yemin üstüne yemin!
Silmem verdiğim ahdi,
Ferah ol kalbin emin;
Gün olur, şafak vakti;
Biter hüznün elemin.
Ağlamak, alın yazım olmuş.
Genç yaşta saçıma ak düşmüş;
Hüznünden anam saç-baş yolmuş.
Meğer nice dost düşman olmuş,
Mert dergâhına namert dolmuş.
Can dostum!
Kan dostum!
Yan dostum!
Eller vururken, sensin “Can” dostum!
Yârem kanarken sensin “Kan” dostum!
Yüreğime yağlı kurşun değdi,
Sana ben, bana da sen “Yan” dostum.
Kayıt Tarihi : 24.11.2012 10:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Not: Yıllar öncesinde yazılıp kaybedilmiş ve sonra tekrardan bulunmuş iki şiirden birincisi.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!