Sonsuz sevgiliye sevgili olmak için dünya denen âlemden vazgeçiyorsun. Gözyaşların görülmesin diye dışa değil, yanan yüreğinin içine akıtıyorsun yaşlarını. Sokağa çıktığında ise tanınmamak için gölge oluyorsun.
Acıların kan kızılı gözlerine oturuyor, isyan çığlıkların sözcüklerine dökülüp, perde perde iniyor yüreğine. Acının matemini tutuyor, gözlerin, yüreğinin, bedenin. Açılmak, aklanmak istiyor düşüncelerin. Kapattığın her kapının ardında birikmiş hüzünlerini bırakıyorsun.
Esir alınmış duygulara, baş kaldırışın, isyanın. Dörtnala yaşanan sevdaya hapsedilişi, tek ranzalı soğuk odaya. Gözlerinden silinirken görüntüler, ruhu boşaltılan bir bedende, aşkının izlerini arıyorsun.
Yaşanmışlıklarda ki suçluluk duygusu bir kabus gibi üzerine düşüyor. Ufuklar dar geliyor yüreğindeki sıkıntıya. Karanlıklara doğuyorsun her gün doğumlarında. Işıyacağın şafaklar ise kızıla boyanıyor. Yeryüzünü arayan gökyüzü gibisin. Sırsız aynalarda kendini arıyorsun. Milyonluk şehirde kimsesizsin. Yaşamaktan ve yaşamdan vazgeçiyorsun.
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
