Kayıp ölü Şiiri - Murat Kulu

Havanın soğukluğu, yine başarmış asi ruhunun yüzüne yansımasını.

Yaban kalmış çilek bahçesi ellerini arıyor, bir bilsen ne ağıtlar yakıyorlar.
Ay da bekliyor yolunu, her zaman birlikte aydınlatırmışsınız gökyüzünü,
Hele boya ve fırça, nasıl bocalamışlar sensiz olmazmış hiçbir resim.
Ne bileyim ki her gören bana niye seni sorar.
Bir ben mi bilirim yolunu, izini,
Hayatta bir ben mi kaldım sorulacak;
Diyemiyorum ki onlara yerini,
Korkma bebeğim, korkma söylemem seni öldürdüğümü.!