Kayıp iyiliklerin ardında

Bir zamanlar ne kadar güzeldi bu dünya,
Kalpler temiz, eller dostça uzanırdı.
Sözler samimiydi, yalanın gölgesi yoktu,
Her köşe sevgiyle dolup taşardı, umut kokardı her gün.

Ama şimdi bakıyorum etrafa,
Kötülüğün karanlığı sarmış dört bir yanı.
İnsanlar birbirine yabancı, gözlerinde kin parlıyor,
Ne dostluk kalmış, ne de güvenin sıcaklığı.

Savaşlar, her köşede patlayan birer yara,
Masumların gözlerinde korku, kalplerinde çaresizlik.
Bir zamanlar barışın hüküm sürdüğü bu topraklar,
Şimdi kan ve gözyaşıyla sulanıyor, yıkılmış birer hayal gibi.

Eskiden bir selamla başlayan dostluklar,
Şimdi çıkar çatışmalarında kaybolmuş.
Her adımda bir kavga, her sözde bir kırgınlık,
İnsanlar birbirini anlamak yerine, birbirini yok etmeye çalışıyor.

Kin, zehirli bir sarmaşık gibi,
Sarmış kalpleri, ruhları boğmuş.
Bir bakışta bile düşmanlık okunuyor,
Ne oldu bize, nasıl bu kadar uzaklaştık iyilikten?

Dövüşler, kavgalar, her gün artıyor,
Küçük meseleler, büyük savaşlara dönüyor.
Kimse artık sabırlı değil, hoşgörü unutulmuş,
Herkes kendi doğrularının peşinde, diğerini yok sayarak.

Bir zamanlar neşeyle dolan sokaklar,
Şimdi sessiz, ürkütücü bir hüzünle kaplanmış.
Gözlerdeki ışık sönmüş,
Her yüz, bir diğerinden kaçar olmuş.

İyilik, sanki bir masal gibi artık,
Sadece kitaplarda kalan bir hatıra.
Her adımda kötülüğün izleri,
Her köşede bir acı, bir hayal kırıklığı.

İnsanlık, nasıl bu kadar değişti?
Neden bu kadar kırıldık, parçalandık?
Birbirimize zarar vermek bu kadar kolay mı oldu?
Oysa aynı gökyüzünün altında, aynı hayalleri kurardık.

Eskiden bir el uzatmak,
Bir dost eli tutmak bu kadar zordu mu?
Şimdi herkes kendi derdinde,
Başkalarının acılarına kör, kendi yolunda yürüyor sadece.

Dünyanın dört bir yanında yankılanan çığlıklar,
Savaşın, açlığın, zulmün sesi.
Ama kimse duymuyor artık,
Çünkü herkes kendi içindeki savaşı veriyor.

Ne zaman bu kadar bencilleştik,
Ne zaman bu kadar kaybettik insanlığımızı?
Kalplerimiz taşlaştı mı, yoksa sadece unuttuk mu?
Bir zamanlar olduğumuz o iyilik dolu insanları.

Ey insanlık, ne oldu bize?
Bu karanlık yol, nereye götürüyor bizi?
Hala dönmek için vaktimiz var mı,
Yoksa çok mu geç kaldık bu yolda?

Belki bir gün,
Yeniden hatırlarız iyiliğin gücünü.
Yeniden sarılırız birbirimize,
Ve bu karanlık dünyayı aydınlatırız sevgiyle.

Ama o güne kadar,
Bu savaş, bu kin, bu kavgalar devam edecek.
Ve biz, her gün biraz daha kaybedeceğiz,
İçimizdeki o masum insanı, o saf iyiliği.