Kayıp inci-3- Şiiri - Bünyamin Efe

…

Açıl biraz.
Sağ yanına doğru sarnıcın,
Diyeceklerim var sana.
Suların kitabından bir efsanedir sözümdeki.

Bir zamanlar, hani zamanı geçmiş derler ya;
Henüz geçmediği halde geçmiş say be gülüm.
Bir kayıp inci vardı.
Bir de günışığı onu bulmaya çalışan.

Günışığı yaşlanıyordu.
Sularda kızıldı amma geceye yazıldı.
Adı.

Birkaç adım ötede.
Görünen yüzünde, kehribar sarısı desem.
Değilde sonbahar leylakları olsun,
Hayali.

Gün giderken yine oyalandı biraz.
Kızardı bozardı sular.
Dışarı çıkmak isteyen bir parça ateş düşürdü gün.
Gece mavisine,
Sakladı kendinden,
Saklayamadı dilinden…

Neydi bu gelen divane, nereye yaslansın dilucanı.
Günışığı yanıyordu
Kendi alevinde büyüyordu
Kayıp incisini bir kabuk içinden
Usul usul çıkarmaya başladı.
İncitmek şöyle dursun, bir hüzün bile yeterdi günün kararmasına.
Kayıp inci suların en duru aktığı yerde,
Kendi mayhoş rüyasında
Ürkekçe sekerek erişkin yaş aralığına
Pembe düşlü bir sokak arasında durmaksızın
Dev bir konak kapısında,
Göğe yükselen kulelerini gördüğü,
Yukardan asılan billur avizelerin birine,
Değil de gün ışığı asılmış birine,
Varmak istedi, kabuğundan gitme vakti geldi erkenden,
Her zaman buydu belki,
Tutkusu…

Güzeli görmek, güzelde kaybolmakmış.
Kayıp incide kaybolan bir akşam ışıklarıydı.
Yakamozlardı, gözlerin feriydi, kalbin atışıydı.
İki meşe palamudu buluştuğunda
Orman mahcup mahcup derinleşiyordu gözlerinde
El ele değince, yer göğe değiyordu.
Kader usulca ipliğini eğiyordu
Kışa, yaza, soğuk geceye, sıcak tenhaya hazır
Olsun diye….