Kayıp Gemi Şiiri - Nefes Sahfa

Kayıp gemi...
İçimde melekler ve bir şeytanın isyan çığlıkları.
Bütün evrende değil, sonsuzda kaybolmuşum.
Etrafımda umutsuzluk ve melankoli bulutları.
Ben bir şiirde, bir mantıksızda kaybolan efkar bağımlısı.
Hayır, sen bilmiyorsun.
Bilmemek midir isyan sebebi?
Peki ya, neden üzgünsün Allah yanı başında dua beklerken?
Kayıp gemi...
Ve her an pişman olup da, hiçbir zaman düzelmeyen insanlar.
Ve edebî bir melankoli.
Biliyorum.
Biliyorum.
Beynime bin kere kanıtladım, bin kere.
Üzülmemin bir saçmalık olduğu kesinleşti.
Fakat kalp bambaşkadır.
Belki bir kumaşa olan özlemdir.
Sabra beceriksizliğimdendir.
Onu belki unuturum, belki, belki.
Ama şunu unutamam:
En sevdiğim insanların yanında azılı bir sefihe dönüşürüm, ihlassız bir müraiye.
Ve hiçbir zaman zaptedilememiştir günahlarımın yukarı artışı.
Bazen unutmak istersin,
Bazen de bakarsın ki, Allah, din, ölüm, dünyayı umursamamak ve içimdeki yasaklı zahidlik isteği, kayığa binmiş gidiyorlar.
Unutmuşsun.
Uyuşmuşsun.
Uyutmuşlar.