Kayıp Düşler Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Mayın tarlasına döndü yüreğim
Çekildim bir köşeye izledim sessizce
Benim canımı yakma çabalarını insanların
Ağızlarından çıkan nefret sözlerini dinledim
Ve öğrendim aynadaki yansımadan başkası düşünmezmiş seni

Oysa hep güzel baktım hayata
Biraz umut
Biraz mutluluk
Birazda saygıydı beklediğim
Heybeme doldurdum bolca vicdan
Şimdi ise vicdanımın kırkını veriyorum
Ne ara oldu ben ne ara böyle biri oldum
Avuçlarımda kanayan umutlarımdan özür dilemek istesem de
Dilim dudağıma mühürlü

Şimdi içimdeki o kız çocuğunun basını okşuyorum
Ve geçecek diyorum
Söylediğim yalana kendim bile inanmıyorum
Sahi geçer mi acılarım
Unutulur mu avuçlarımda kanayan mazim

Benden duygusuz vicdansız merhametsiz bir ben yarattınız
Önce duygularımı aştınız
Sonra umutlarımı kör ettiniz
Şimdide vicdanımın ayaklarına sıkıyorsunuz
Kör topal nereye kadar diyen iç sesimin
İnadına
Ayakta kalma çabası veriyor bedenim
Tek ayağı kırık sandalyeye bağladığım umutlarım
Kör sağır ve dilsiz aşkım yastık altında kanıyor

Ağır geliyor omuzlarıma hayatın ağır yükleri
Hayır taşımıyorum da diyemiyorum
Hayatın tozlu pis kaldırımlarında hamal olmak da varmış
Ah kaderimi yazan kalem
Niye bu kadar kara

Tuvallerinden kan sızan gözler yine benim
Tebessümü yüzüme çok görüyor matemim
Başımda acının bin bir renk yemenisi
Mavi düşlerimi çalmışlar
Kaybolmuş gülüşlerim
Arasam da nafile
Bulamıyorum