“Kayıp Deve” Sevincine Şiir

“Kayıp Deve” Sevincine Şiir

İlkin bir sırdı olur olmaz içimde
Sonrası korkuya dönen çağrılarım
Eğilmiş bir çiviyi çeker gibi
Sırtı görünen balık gibi mesela
Avcılar ve kerpetenler
Üşüştü üzerime
Sırrımı faş eylediler

Koşuyorum aşka koşar gibi ölüme

Sevdaya dair ağıtlarımı söyleyerek
Bir coğrafyanın kaderi
Bir uygarlığın kederini içine alan ağıtların sahibiyim
Yalnız ve korkulu bir hal üzre umudum sensin ey
Yücelerin habercisi
Her zalimde bir çocuk gören merhamet denizi
Bendeki çocuğu göresin diye

Sokak sokak gezdirilen işte bu diye
Bilirim üzerimde işlenmedik günahlar
İstanbul’un damarını kesenleri izledim
Çizgilerin küfrünü görmezden gelen ben
Osmanlı çıbanı evet yufka yürekli çoban
Zulmün gölgesinde yeşeren
Emanet kaçkını diye gösterilen
Tevilli ricatlarım verilmedik hesaplarım
Bana yürek ekle ey

Tufan
Geminin dışındayım
Kalbim aklımın körebesi
Taş atanları saydım birer birer
Atılacak gül mü kalmadı atacak el mi
Gördüğüm her yüz kaçak, duyduğum her söz yalan
Yok mu yüreğimi hizaya sokacak bir şair
Sen ey kalplerin efendisi,
Sevgilinin en yücesi,
Efendim, efendimiz, yoksullar güvencesi,
Dağca yalnızlığı al üzerimden!

Gül atan elleri bekliyorum
Hani sitem de kabuldür kervanın son halkasına
Aklım, kösteğin son ilmiği
Güller düşer bir şafak vakti
Düşlerim üzerine
Korkunun selamla yeşerdiği yerden
Gecelerden uzanırım
“Kayıp deve” sevincini
Ben yaşarım sana dönerek
Sen yaşarsın ey
Sonsuz merhamet…