Kayıp çocuğun mizanı Şiiri - Serpil Koçar

Kayıp Çocuğun Mizanı

Geçip giden zamanın ardından bakıyorum
İçimdeki kız çocuğu hâlâ ağlıyor
Kaybolan zamana ağıtlar yakıyorum
Umutsuzluğum yine zirvelerde

Müezzin ezan okuyor uzaklarda
Secdeye kapanmış bedenim kadar sessiz
Kıyamın gölgesinde titreşiyor yüreğim
Musalla taşında yıkanıyor bütün anılarım

Günahlarım, hatalarım
Her biri bir taş gibi omuzlarımda
Ama içimde hâlâ bir ışık var
Kayıp çocuk gibi masum, kırılgan

İflahı kesilmiş ve ruhumu yarıyor
Her nefesimde geçmişin izi kalıyor
Fermanın gölgesi düşüyor hayatın üstüne
Cehennem korkusu yüreğimde bir sızıdır

Iflah olmamış ruhum Mizan’da tartılıyor
Her ezan beni çağırıyor, her kıyam hatırlatıyor
Cennet hayaliyle teselli buluyorum
Rüzgâr eski hatıraları savuruyor
Ben secdeye kapanmış bir kul gibi
Umutsuzluğum zirvelerde hâlâ bekliyor

Geçip giden zamanın hesabını tutarken
Her günahın, her sevabın ağırlığını hissediyorum
Ve bil ki
Kaybolan yıllarımın ardından
İçimdeki o çocuk hâlâ ağlıyor
Ve inanıyorum ki
Bir gün o çocuk yeniden gülümseyecek hayata