Kayıp Şiiri - Zeynep Pas

düşerken her bir umudum gözlerimin önünde,
öylece bakakalmıştım mehtabın aydınlattığı gökyüzüne.

yaşadığım her bir infiali bu anlamsız ruha adamıştım.
oysaki ne gerek vardı bunca hapsolmuşluğa,
yollarca uzanmış karanlığıma,
ne gerek vardı?

hissetmediğim her bir ekleme kadar işleyen bu sancı,
gözümdeki tüm ışığı söküp alıyor.

değmezken ellerim ömür gayelerine,
buradan gitmeyi tasavvur dahi edemiyordum ben.

oysaki bir kez daha gezdim sokaklarımı,
bir kez daha kokladım bu hoş fakat can alıcı esintiyi,
bir kez daha kazıdım adımı köşedeki çınarın gövdesine.

geçmedi.

donmuş bir göl üzerinde yürüdüm,
soğuk beyazı ellerimde hissettim,
her tane ile ben de düştüm gökyüzünden.

bitmedi.

kurumuş yapraklara bastım,
rengini bulmuş havayı özümsedim,
ciğerlerime kadar işleyen bu ayazı duydum.

dolmadı.

o kadardı ki acizliğim,
ellerim ne kalem tutar olmuştu,
ne de sayfalar bakmıştı yüzüme.
bomboştu.

yaşanmaya bu denli yakınken elem,
farklı bir yolu izlemek belli ki en büyük ahmaklığımdı.